Για ένα πλάσμα που μέρα με την μέρα με μαγεύει όλο και πιο πολύ,
για ένα κορίτσι που όμοιο του δεν έχει ξανα δει ο κόσμος,
για 'σένα γράφω μικρή μου μούσα που κατασαγήνευσες το είναι μου,
που έκαμες με μια σου λέξη να χάσω το μυαλό μου,
να βαδίσω σε τόπους που ποτέ δεν μπόρεσα ο θνητός ν' αγγίξω,
να γράψω μελωδίες που πηγάζουν απ' τα χείλη σου όταν με φιλάς,
όταν ρέει άφθονο το νέκταρ από τα τόσο κόκκινα χείλη σου,
για να ποτίσει με πάθος την τέχνη μου...
(συνεχίζεται...)
