..."κι όλο ο πόνος μου τρώει τα σωθικά και γίνεται ένα με την αιώνια μαύρη ψυχή μου... η απέραντη μελαγχολία μέσα από μια παράξενη ανθισμένη δημιουργία πλάθει όνειρα αισιόδοξα και ελπιδοφόρα, όνειρα που σκορπίζονται στο έναστρο και πανυπέρλαμπρο εσωτερικό σύμπαν μου...η καρδιά μου δεν θα πάψει ποτέ να ομοιάζει στα πέταλα του ρόδου που δίνουν με πάθος χρώμα στην ζωή μου"...

Αν ήξερα ποια λέξη θα σε άγγιζε, θα την έλεγα μέχρι να ματώσουν τα χείλη μου...