Κάτι που κάποτε μου αφιερώσαν...

Μίλα καθαρά, ποιος είν' αυτός που στο όνειρο με βάζει
μίλα καθαρά, είδα πολλά μα ετούτος με τρομάζει
μίλα καθαρά, ποιος είναι αυτός που μέσα μου κοιτάζει..
Ήρεμος κι αλλόκοτος. Κάρφωνε σπαθιά στην καρδιά της πόλης.
Απροσάρμοστος και χαμαιλέων. Εκεί στη σπαρτιάτικη περιβολή του. Περιβόλι. Ζωντανός.
Ο, τι πιο ζωντανό εκεί, πλάι στη νεκρή φύση. Η άμπωτης κι ο πειρασμός.
Το φεύγω, το θέλω, το νοιώθω
Το πονάω, το γελάω, το νοιώθω
Το γυρνάω, το ξεχνάω, το νοιώθω
Ήταν ο φύλακας… Ο φύλακας των σκουπιδιών
Είχε λόγους που κοιτούσε μ' αυτήν την επίμονη ματιά.
Θυρωρός και υπνοβάτης. Ξεχασμένος ποιητής.
Ολόκληρος πλανήτης από ιδέες και παντιέρες.
Ήταν εκεί. Πρίγκιπας και κλειδοκράτορας.
Εκεί, πλάι στους κάδους. Αυτοκράτορας και επαίτης.
Ατένιζε τις εποχές. Την άνοιξη και την άνοιξη. Τον άνθρακα και το χρυσάφι.
Τους παγετούς, Τα συντρίμμια. Τα μωρά, τα κουτάβια. Το βήμα, το κύμα.
Ορατός μόνο στα είδη που βαθαίνουν το χάσμα. Που βαθαίνουν την ένωση.
Τη χαραμάδα και την άγνοια. Τη γνώση και τη λύση.