Λογικότερον του λογικού

Λογικότερον του λογικού

Παρασκευή πρωί. Έχω μείνει για ακόμη ένα βράδυ ξάγρυπνος προσπαθώντας να βρω μια κάποια λύση για τα θέματα που όλο και περισσότερο με απασχολούσαν τον τελευταίο καιρό. Τα περισσότερα απ’ αυτά γνώριζα ότι θα λυνόντουσαν με την ύπαρξη κάποιων χρημάτων. Γνώριζα πολύ καλά ότι κατά βάθος αυτός και μόνον αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να βάλω παράμερα τους συναισθηματισμούς του παρελθόντος που έτσι κι αλλιώς όλο σε προβλήματα με βάζανε...
Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Έπρεπε να επανέλθω σε μία σωματική κατάσταση όπως αυτή που ήμουν πριν ένα χρόνο, κι όχι μόνον αυτό, αλλά έπρεπε και μέσα στα χίλια δύο συναισθηματικά κενά να βρω μια δουλειά, χωρίς να με «ζαλίζουν οι δικοί μου», να βρω λεφτά για δίπλωμα πρώτιστα και έπειτα και για αμάξι -μια ζωή ονειρευόμουν αυτό το mini cooper-, να αγοράσω νέα ρούχα, διαφόρων στυλ, να περιποιούμαι τον εαυτό μου συνέχεια και να έχω και χρήματα για περίσσευμα να περνάω τον μήνα μου...
Η κατάσταση μες στο μυαλό μου έμοιαζε χαοτική. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα ότι το να μεταμορφωθώ σε έναν ματαιόδοξο playboy ήταν η μόνη λύση τόσο για να ικανοποιήσω κάποιες ανεκπλήρωτες «εφηβικές σαχλαμάρες» κατά κάποιους, όσο και να απαλλαχθώ απ’ το δυσβάσταχτο βάρος πια του έντονα συναισθηματικού εαυτού μου. Πάντα γνώριζα, αν και απέφευγα συχνά να το επιβεβαιώσω στον εαυτό μου, ότι αποτελούσα άτομο με κάποιου είδους διχασμένη προσωπικότητα. Θα ήταν καλύτερο να ονομαζόταν διχασμένου ψυχισμού, ωστόσο δεν είμαι σε θέση να αναλύω και πολύ ορισμούς επιστημών. Με πιο απλά λόγια, χώριζα τον εαυτό μου σε δύο τμήματα, το συναισθηματικό και το υλιστικό. Πάντα το πρώτο κυριαρχούσε μέσα μου.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι το μόνο που πραγματικά είχε μείνει να με κάνει να νιώθω ευτυχής ήταν τα live. Όποτε κάναμε συναυλία ένιωθα ότι πάνω στη σκηνή μέσα σε λίγα λεπτά απέβαλλα ό,τι μίζερο και καταθλιπτικό είχα πάνω μου. Με λίγα λόγια, έβγαζα, δίχως φόβο, τον πόνο μου επί σκηνής και μοιραζόμουν όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωθα την εκάστοτε περίοδο της ζωής μου με το κοινό. Όταν ένα πρόβλημα το μοιράζονται πολλοί άνθρωποι τότε παύει να είναι πρόβλημα όχι ως εκ φύσεως αλλά απλά ως μετατρεπόμενο πλέον σε τρόπο ζωής ή και αντίληψης. Οι άνθρωποι με τα χρόνια αφομοιώνουμε ότι δε μας αρέσει. Το οικειοποιούμαστε κατά κάποιον τρόπο. Αυτό ακούγεται περίπλοκο ωστόσο δεν είναι θέμα αυτού του βιβλίου να αναλυθεί.

…