…

Κυριακή και ώρα έξι το πρωί. Μόλις γύρισα από τον Πειραιά με τα πόδια στο Καλαμάκι. Σίγουρα μετά απ’ αυτό θα μπορούσα να πω ότι είμαι πολύ τύπος του περπατήματος. Σ’ όλο τον δρόμο μιλούσα σε μία φίλη μου και σχεδόν γκάριζα αντί να τραγουδάω. Μου το είχε ζητήσει. Για κάποιο περίεργο λόγο της άρεσε η φωνή μου.
Έπειτα το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν σε όλο τον δρόμο ήταν η μικρή. Το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο. Έτσι θυμάμαι την είχα πει σε μια συναυλία μου. Σκεφτόμουν ιδιαίτερα μία έκθεση που είχε γράψει κάποτε, πρέπει να πήγαινε πρώτη τότε, και η έκθεση αυτή ήταν για τα αγγλικά. Τίτλος, “The person I admire”. Εκείνη είχε γράψει για μένα. Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε κάνει κάποιος για μένα έως τότε. Αχ αυτή η μικρή που μόνο μικρή δεν ήταν αφού αργότερα κατάλαβα πως με όλα αυτά τα ευτράπελα που είχα ζήσει ήταν ο μόνος λόγος που ήμουν ακόμα ζωντανός. Άργησα να καταλάβω πόσα σήμαινε για μένα αυτός ο άγγελος. Συχνά νιώθω ότι θα μπορούσα να γράφω ή να μιλάω μέρες γι’ αυτήν...