ΑΡΑΧΝΗ (Σωκράτης Μάλαμας)

Πιασμένος σε παγίδα κι έχουν περάσει χρόνια
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω βαριανασαίνω
θυμάμαι όταν σ' είχα πρωτοδεί

Δε μένει εδώ κανείς
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς
σκληρό το φως που ξημερώνει σαν μεθυσμένο μ' ανταμώνει και με λιώνει

Ξεπούλησα το νου μου κορόιδο του εαυτού μου
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τα 'χω χάσει δε σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου αδειανό